گاهیم تا ازم نپرسن نظراتمو واسه خودم نگه میدارم، چون فکر میکنم از نظر کسی که اونجا زندگی میکنه و وسط معرکه‌س من قائدتاً یه غریبه‌ی مرفه‌م که دردشو نمیفهمم. تقصیری هم نداره. از کجا باید بدونه من نه تنها بی‌درد نیستم و هیچ وقتم نبودم بلکه حتی چقدر دردشو بیشتر از خودش میفهمم؟ چرا اصلا؟ و چطور؟ این حتی درکش برای کسایی که منو شخصاً هم میشناسن و میدونن که بهتر از خودشون میشناسمشون هم سخته و من اینو درک میکنم. البته اینکه نظرمو بگم هیچ آب رفته‌ای به جوی باز نمیگرده هم بی‌تأثیر نیست :))