خیلیا تموم زندگیشون دنبال یه نفر میگردن که ارزش رفاقت داشته باشه و همونم خیلی وقتا تا سوت آخر بازی پیدا نمیکنن. من اما حداقل اندازه انگشتای یه دست رفیقای دوسداشتنی‌ای داشتم که ترکشون کردم صرفاً چون جونشو نداشتم.
و اعتراف بزرگتر اینکه هنوزم جونشو ندارم حیقتا.
حوصله خودمو زندگی رو ندارم چه برسه به رفیق و رفیق‌بازی ...
پ.ن. رفیقای مجازی قابل رفاقتمم البته همون اندازه انگشتای دستمن که دمشون گرم البته ولی کمم دیگه. انرجی ندارم متاسفانه.
پ.ن. رفیقای مجازی قابل رفاقتمم البته همون اندازه انگشتای دستمن که دمشون گرم البته ولی کمم دیگه. انرجی ندارم متاسفانه.