از بس با همه و همیشه در وادی آرامش و سکوت یا بی‌تفاوتی سیر میکنم، یهو یه چیزی که اعصابمو انقدر خورد میکنه که نظرمو در موردش به صورت جدی اعلام میکنم ـ تأکید میکنم جدی و نه با حالت یا لحن دعوا ـ ملت زود جا میخورن پشماشون میریزه میدوئن پشت سنگر و با ترس و لرز آدمو نگا یا گوش میکنن، که آدم غصه‌ش میشه اصن.