اینم بنویسم براتون بعد برم. متأسفانه به وضعیت محرم و نذری و این روزا جور درمیاد...
توی کتاب ۱۹۸۴ یه جاییش اُرول مینویسه یک روز "وینستون" متوجه جمعیتی شد که با سر و صدای زیادی در وسط چهارراه تجمع کرده بودند. با خودش گفت شروع شد، شروع شد، انقلاب شروع شد. مردم بالاخره طغیان کردند.
نزدیک شد دید، دو زن چاق بر سر یک قابلمه با هم درگیر شده‌اند و هریک سعی داشت آن را از دست دیگری درآورد و موهای یکی از آنها به‌شدت پریشان شده بود. یک لحظه هر دو قابلمه را کشیدند و دسته قابلمه کنده شد.
وینستون با تنفر آنها را تماشا می کرد. با این حال صدایی که در آن لحظه از حنجره چندصد زن برخاسته بود به طور عجیبی قدرتمند به نظر می رسید! چرا آنها نمیتوانستند همین فریاد را برای موضوعی واقعا مهم سر دهند؟